در قرن سوم پیش از میلاد مسیح، امپراطوری روم، سیستم گسترده ای از جاده های سنگ فرش را در سراسر اروپا و آسیای صغیر توسعه داد؛ برای رفاه مسافران، در کنار جاده ها، مکانهای اقامتی در همه جا، در طول مسیر اصلی که از اسپانیا تا ترکیه ادامه داشت، ساخته شد. 

پیش از انقلاب صنعتی در سده هفدهم که میکده های اروپایی شروع به  ترکیب سرویس غذا و نوشیدنی با جای اقامت کردند، چنین خدماتی وجود نداشت. با این وجود توجه اندکی به بهداشت معطوف شد. مسافران همچنان مجبور بودند در جای خواب نیز همانند اتاقها با دیگر مسافران شریک باشند، در حالیکه قیمت ها بسیار گران بود. اما مهمان پذیر ها و مهمانسرا های اولیه اروپایی، که بازرگانان و سربازان شب را در آن می گذراندند برای اشراف زادگان مناسب نبود. برای اقامت دادن مسافران ثروتمند، بناهای  مجللی با اتاق های خصوصی، بهداشت مخصوص و با همه موارد آسایش موجود در یک کاخ اروپایی، بر پا شد.  برای این تشکیلات جدید و مجلل بجای خانه اعیانی، از واژه فرانسوی هتل استفاده شد و قیمت این تشکیلات بسیار فراتر از استطاعت مردم عادی بود.

در آمریکای مهاجر نشین، مهمانخانه ها، با جای خوابی که بین دو یا چند مهمان مشترک بود، بعد از میخانه های اروپایی، ساخته شدند.  در رمان ” مابی دیک” نوشته هِرمن ملویل یک دریانورد در حال سفر، به یک میهمانخانه انگلیسی جدید قرن نوزدهم وارد می شود؛ و بعد از آن هنگامی که از خواب بیدار می شود، می بیند که تخت خود را با یک آدمخوار خالکوبی شده شریک است.  اگرچه همه مشتری ها در تخت خود یک جنگجوی ملانزیایی نمی یافتند، شراکت با غریبه ها در تخت، کاری ساده در مهمان خانه های اولیه آمریکا و اروپا محسوب می شد.

طی سده هجدهم، مهمانخانه داران آمریکایی خدمات خود را بهبود بخشیدند و به ساختن ساختمانهای بزرگتر و با کیفیت تر و مجهزتر ادامه دادند.  بیشتر این تشکیلات در شهرهای بندری واقع شده بود و در تلفیق با میخانه ها اداره می شد. اما تمایل آمریکاییان به سفر همیشه منبع الهام گردانندگان اقامتگاه ها بود. بیش از هر عامل دیگری روح دموکراتیک موجود در کشور منجر به توسعه  اقامتگاه های راحت بهداشتی شد که مردم عادی هم از عهده پرداخت پول آن بر می آمدند.

 “سیتی هتل” اولین هتل آمریکایی، در شهر بندری و پرجمعیت نیویورک در سال 1794 گشایش یافت، این شهر در آن زمان حدود سی هزار نفر جمعیت داشت. برخلاف تشکیلات اقامتی پیشین، سیتی هتل تنها یک محل اقامت یا یک میخانه نبود که اتاق هایی برای مهمانان به آن اضافه شده باشد. در عوض ساختمانی بزرگ و مستقل با 73 اتاق بود که صرفا مکانی برای اقامت محسوب می شد.

سیتی هتل الهام بخش ساخت دیگر هتلهای پیشگام بود، اولین هتل Exchange Coffee House  در بوستون و سپس دومین هتل City Hotel  در بلاتیمور و در پی آن Mansion House  در فیلادلفیا و هتل Adelphi  در نیویورک ساخته شد.  برتری آدلفی در این بود که اولین ساختمان سر به فلک کشیده در نیویورک بود. این هتلها به عنوان مراکز اجتماعی مهمی قرار گرفتند و برخلاف هتلهای اروپایی نظیر آنها، هر کسی را که استطاعت پرداخت قیمت های مناسب آنها را داشت، می پذیرفتند. در حالیکه در اروپا اقامتگاه های بهداشتی، همچنان به عنوان امتیاز انحصاری طبقه اشراف و تنها به منظور استفاده آنها تلقی می شد، اما در آمریکای دموکراتیک، اقامتگاه های تمیز و راحت در دسترس کارگران و خانواده هایی از طبقه متوسط هم بود.